آموزش تنظیمات دستی(منوآل) دوربین برای مبتدیان- دیافراگم- سرعت شاتر- ایزو

حالت منوآل دوربین ها به معنی تنظیمات دستی هنگام عکاسی است. عکاسی با دوربین مثل رانندگی با ماشین است. بله شما می توانید راحت ترین تنظیمات را در حالت تنظیمات خودکار داشته باشید، اما معمولا در این حالت عالی ترین خروجی را نخواهید داشت. زمانی که می خواهید از خودروی دیگری سبقت بگیرید، یک دنده اتومات ممکن است دنده بالایی را برای مصرف سوخت انتخاب کند. اما چیزی که شما نیاز دارید، قدرت شتاب اضافی است که در دنده 3، هنگام رانندگی دستی می توانید داشته باشید. آموزش تنظیمات دستی دوربین به شما کمک می کند تا در هر موقعیتی بهترین تصویر مد نظرتان را ثبت کنید.

اگر دوربین شما در حالت خودکار، حالت برنامه، حالت اولویت شاتر (Shutter Priority) یا حالت اولویت دیافراگم (Aperture Priority) است، به دوربین اجازه می دهید، سایر تنظیمات را برای شما انجام دهد. مشکل این کار این است که دوربین نمی تواند حدس بزند، شما چه نوع تصویری می خواهید.

در این شرایط دوربین تلاش می کند یک تصویر با نورسنجی درست به شما بدهد، همین. تصویری که ممکن است نویز زیاد یا وضوح خیلی زیاد در همه تصویر داشته باشد، همینطور کشیده یا فریز شده باشد. این یک تصمیم وحشتناک از طرف شماست، چون دوربین اختیار تمام تنظیمات را ندارد.

در حالت تنظیمات خودکار دوربین فکر میکند 1/100 ثانیه در f/16 با 1/800 ثانیه در f/5.6 برابر است، زیرا مقدار نوردهی یکسانی دارد. اما در این حالت شما دو عکس متفاوت خواهید داشت. مخصوصا اگر می خواهید از یک یوزپلنگ که با سرعت 70 مایل در ساعت می دود، عکس بگیرید!

اگر عکاسی با تنظیمات منوآل (دستی) دوربین را یاد بگیرید، می توانید در عین کنترل نوردهی، سرعت شاتر، دیافراگم و ایزو را نیز کنترل کنید.

چرا و چگونه با تنظیمات دستی دوربین عکاسی کنید

وسوسه انگیز است که به دوربین اجازه دهید، دیافراگم لنز، سرعت شاتر و ISO را در حالت خودکار انتخاب کند. اما وقتی در حالت برنامه، حالت اولویت شاتر یا حالت اولویت دیافراگم عکس می گیرید، دوربین تنظیماتی را انتخاب می کند که شما نمی خواهید. و این کار باعث می شود نتوانید عکس های مورد نظرتان را بگیرید.

پیشنهاد می کنم با حالت Manual و ISO خودکار شروع کنید. این به شما امکان می دهد تنظیمات اولیه سرعت شاتر و دیافراگم را کنترل کنید و در عین حال به دوربین اجازه می دهد با انتخاب ایزو نوردهی مناسب را انجام دهد.

بیایید به “مثلث نوردهی” نگاه کنیم. این شامل تنظیمات حالت منوآل (دستی) دیافراگم، ISO و سرعت شاتر است.

تنظیمات حالت دستی دوربین

دیافراگم عمق میدان را کنترل می کند، که مقدار صحنه ای است که «به طور قابل قبولی شارپ» است. هرچه دیافراگم بازتر باشد، عمق میدان کمتر می شود.

سرعت شاتر میزان تاری ناشی از لرزش دوربین یا حرکت سوژه را کنترل می کند. هرچه سرعت شاتر بیشتر باشد، تصویر واضح تر است.

ISO مقدار “نویز” یا دانه (به زبان فیلم) را کنترل می کند که فقط یک فقدان صافی است. هر چه ISO کمتر باشد، تصویر صاف تر است.

این 3 مورد علاوه بر تاثیر روی روشنایی تصویر، وضوح و نویز را نیز کنترل می کنند. دیافراگم و سرعت شاتر ضروری ترین ابزارهای هنر عکاسی هستند، که در اختیار شماست. نویز اهمیت کمتری نسبت به این 2 دارد، شما می توانید با نرم افزارهای کاهش نویز مانند: Topaz Labs و Denoise آن را از بین ببرید. اما عمق میدان و تاری حرکت سوژه مواردی است که باید در زمان عکاسی توجه خاصی به آن ها کنید. دلیل استفاده از ایزو خودکار همین است.

دیافراگم

دیافراگم سوراخی در داخل لنز شما است که توسط چندین تیغه چرخان بوجود می آید. بسته به سطح نور، مانند “عنبیه” در چشمان شما عمل می کند و باز و بسته می شود تا نور بیشتری یا کمتری ایجاد کند. واحد مورد استفاده برای اندازه گیری دیافراگم f-stop (نسبت کانونی یا f-ratio یا f-number) نامیده می شود. این فاصله کانونی تقسیم بر آنچه که “محل تشکیل تصویر واضح یا صفحه تصویر” نامیده می شود. این خود دیافراگم نیست، اما اگر از جلوی لنز نگاه کنید، دیافراگم به نظر می رسد.

کسب در آمد از عکاسی

متأسفانه، توالی مستقیمی از مقادیر دیافراگم وجود ندارد. رایج ترین آنها عبارتند از f/2.8، f/4، f/5.6، f/8، f/11، f/16 و f/22. فاصله بین هر تنظیم f-stop شامل یک مقدار نوردهی (EV) است. یعنی نوری که به سنسور می رسد در صورت کاهش عدد f دو برابر می شود. یا اگر عدد f افزایش یابد، مقدار ورود نور نصف می شود. اکثر دوربین ها به شما اجازه می دهند دیافراگم را تا یک سوم توقف تغییر دهید. بنابراین می توانید تصور کنید که اعداد چقدر پیچیده می شوند!

لنزهای واید انگل

لنزهای واید انگل (یا زاویه باز) حداکثر دیافراگم بیشتری دارند. زیرا اگر فاصله کانونی را نصف کنید، f-stop نیز نصف می شود. لنزهایی با حداکثر دیافراگم باز مانند f/2.8 یا کمتر «لنزهای نورگیر سریع» نامیده می‌شوند. اگر در نور کم عکاسی می‌کنید یا می‌خواهید با به حداقل رساندن عمق میدان سوژه را از پس‌زمینه جدا کنید، این چیز خوبی است. اما واضح‌ترین f-stop برای یک لنز فیکس تله ممکن است f/5.6 یا f/8 باشد.

از سوی دیگر، لنزهای زوم‌ تمایل دارند حداکثر دیافراگم بازتری مانند f/5.6 یا بالاتر داشته باشند. اگر عکاس حیات وحش یا ورزش هستید، این عالی نیست. ساخت “سریعترین نوردهی” لنزهای تله آنقدر سخت است که اغلب خیلی گران می شود.

نحوه تنظیم دیافراگم در عکاسی حالت منوآل

دیافراگم بسته تر، مانند f/16، تقریباً همه چیز را در فوکوس نگه می‌دارد، زیرا عمق میدان زیادی دارد. این برای عکاسان منظره بسیار مفید است.که ممکن است از دیافراگم بسته تر برای نشان دادن جزئیات هر چه بیشتر در پیش زمینه و پس زمینه استفاده کنند. اما همیشه محدودیتی برای وضوح وجود دارد. با اعداد f بالاتر از f/22، شما شروع به دریافت اثرات برعکس می کنید. وقتی این اتفاق می‌افتد، جزئیات دقیق‌تر دیگر واضح نخواهند بود.

سرعت شاتر

سرعت شاتر (یا مقدار زمان) مدت زمانی است که شاتر دوربین شما در طول نوردهی باز می ماند. هر چه طولانی تر باشد، نور بیشتری وارد دوربین می شود و تصویر شما روشن تر خواهد بود. سرعت شاتر بر حسب ثانیه نشان داده می شود. و اکثر دوربین های DSLR مدرن دارای تنظیمات 30 ثانیه تا حدود 1/8000 ثانیه هستند. نکته مثبت در مورد این سیستم این است که به راحتی می توان تأثیر نوردهی تغییر سرعت شاتر را بررسی کرد.

هر دو برابر شدن زمان، میزان نوری که به سنسور می رسد را دو برابر می کند. این به معنای دو برابر شدن روشنایی تصویر است. یک توالی معمولی از فواصل یک مقدار نوردهی (EV) ممکن است 1/100، 1/200 و 1/400 ثانیه باشد. فقط توجه داشته باشید که برخی از مقادیر موجود گرد شده اند، بنابراین 1/125 ثانیه بعد از 1/60 ثانیه می آید!

نحوه تنظیم سرعت شاتر

سرعت شاتر بیشتر به این معنی است که به ISO بالاتری نیاز دارید. اما به دلیل اینکه یک سوژه متحرک “یخ زده” است، تصویر واضح تری دریافت می کنید. سرعت شاتر آهسته تر به معنای ایزو کمتر اما تاری حرکتی بیشتر است. هیچ یک از این رویکردها «درست» یا «نادرست» نیستند. این فقط یک به تصویری که شما می خواهید داشته باشید، مرتبط است.

ISO

برخی از مردم فکر می کنند ISO مخفف سازمان استاندارد بین المللی است. اما چنین چیزی وجود ندارد! این فقط یک نام ساختگی است که توسط سازمان بین المللی استاندارد پذیرفته شده است تا در زبان های مختلف یکسان باشد. ISO بر اساس کلمه یونانی isos به معنای برابر است.

اغلب گفته می شود که ISO یک دوربین دیجیتال “حساسیت” سنسور است. اما این کاملا درست نیست. به طور دقیق، ISO تنظیم شاخص نوردهی (EI) است. با تغییر افزایش سیگنال سنسور قبل از تبدیل به دیجیتال دستکاری می شود. ایده این است که تا حد امکان با سرعت های فیلم قدیمی مطابقت داشته باشد.

مقدار پایه در اکثر دوربین ها معمولا 100 ISO است. کیفیت بالایی دارد و با بالاتر رفتن آن در حالت کلی، کیفیت تصویر کم میشود. Nikon D850 اکنون از ISO 25600 (قابل ارتقا تا بیش از 102400) پشتیبانی می کند. اما این یک DSLR فول فریم بسیار گران قیمت است.

نحوه تنظیم ISO

هرچه عدد ISO کمتر باشد، کیفیت تصویر در نور، کنتراست و نمایش رنگ بهتر است. بنابراین ایده خوبی است که آن را تا حد امکان آن را پایین نگه دارید. اما یک معامله وجود دارد. اگر در نور کم کار می کنید، به روشنایی اضافی از ISO بالاتر نیاز دارید. شما باید روشنایی و کیفیت تصویر را متعادل کنید.

شما شروع به مشاهده نویز قابل توجهی فراتر از ISO 6400 به عنوان یک قانون کلی می کنید. بنابراین ممکن است بخواهید از دیافراگم بازتر یا سرعت شاتر بلندتر استفاده کنید. اما بستگی به دوربین شما دارد. دوربین های مدرن و فول فریم در ISOهای بالا بسیار بهتر از مدل های قدیمی عمل می کنند.

مشکلات استفاده از ISO خودکار و راه حل ها

مردم اغلب از عکاسی در حالت دستی می ترسند. بنابراین استفاده از ISO خودکار راهی عالی برای اجازه دادن به دوربین در مورد گرفتن نوردهی مناسب است. اما مراقب باشید… زیاد به آن تکیه نکنید.

آشنایی با 20 اصطلاح عکاسی

مشکل شماره 1:

یکی از مشکلات ISO خودکار این است که فقط در یک “محدوده مربوطه” کار می کند. اگر روشن‌تر و روشن‌تر می‌شود و در حال حاضر با ISO 100 عکاسی می‌کنید، دوربین جایی برای رفتن ندارد. اگر دیافراگم بسته تر یا سرعت شاتر بالاتر را انتخاب کنید، تصاویر شما بیش از حد نوردهی خواهند شد. اگر هوا تاریک شود و شما نگران نویز (نقاط سفیدی که دوربین برای جبران نور کم محیط در ایزو بالا به تصویر اضافه می کند) باشید، ممکن است همین اتفاق بیفتد. اگر در حال عکاسی در محیط باز هستید، تنها کاری که می توانید انجام دهید این است که سرعت شاتر بیشتری را انتخاب کنید – اما اگر سوژه شما در حال حرکت باشد، این کار جواب نمی دهد.

راه حل

برخی از دوربین ها به شما اجازه می دهند حداکثر ISO را تنظیم کنید، اما من آن را توصیه نمی کنم. حتی یک عکس پر نویز بهتر از عکس نگرفتن است! بهترین راه حل این است که نوع شات را تغییر دهید—مثلاً با استفاده از کم کردن سرعت شاتر، عکس‌های بهتری بگیرید.

برای مثال، اگر می‌خواهید پرتره‌ای واضح با کمترین ISO ممکن داشته باشید، با سرعت شاتر سریع شروع کنید. سپس به سمت سرعت شاتر کمتر حرکت کنید و در هر تنظیم عکس های بیشتری بگیرید. به عنوان مثال، اگر “سریعترین سرعت شاتر” تخمینی شما در سرعت شاتر آهسته مانند 1/60 ثانیه تنها یک در 10 ثانیه است، احتمالاً باید عکاسی پشت سر هم (عکاسی متوالی) با سرعت شاتر بالا بگیرید. این بهترین حالت برای تنظیمات دستی دوربین در این موقعیت است.

همانطور که سرعت شاتر شما کندتر می شود و نرخ زدن شاتر شما کمتر می شود، باید با سرعت های پایین تر و آهسته تر، عکس های پشت سر هم طولانی تر و طولانی تر بگیرید. شما فقط به یک اپراتور نیاز دارید، بنابراین مطمئن شوید که احتمالا در کنار شماست!

مشکل شماره 2:

یکی دیگر از مشکلات ISO خودکار این است که دوربین «نمی‌داند» چه چیزی در مقابل آن قرار دارد. سازندگان با برنامه‌ریزی سخت‌افزار به گونه‌ای که انتظار دارند صحنه 18 درصد نور را منعکس کند، با آن مقابله می‌کنند. این یک قانون سرانگشتی خوب است، اما همیشه کار نخواهد کرد.

اگر از یک خرس قطبی روی یک کوه یخ عکس بگیرید چه؟ در این حالت، دوربین فریب خورده و یخ را به رنگ خاکستری تیره تبدیل می‌کند، زیرا تنها راهی است که می‌تواند به هدف ۱۸ درصدی خود برسد. یا اگر در جنگل از یک پلنگ سیاه عکاسی کنید چه؟ دوربین صحنه را روشن می کند تا زمانی که حیوان شسته شده به نظر برسد.

پس راه حل چیست؟

دو راه برای مقابله با این وجود دارد. اولی استفاده از جبران نوردهی و دومی استفاده از «تنظیمات نوردهی کاملا دستی» است.

راه حل شماره 1 – از جبران نوردهی استفاده کنید

چرخش جبران نوردهی روشی برای روشن یا تاریک کردن مصنوعی تصاویر شما بسته به صحنه است:

اگر صحنه روشنی است، یک یا دو استاپ جبران نوردهی مثبت اضافه کنید.
اگر صحنه تاریک است، یک یا دو استاپ جبران نوردهی منفی اضافه کنید.
تا مشکل را حل کند. همچنین می‌توانید از دستگاه نورسنج برای نوردهی کم یا بیش از حد عمدی برای ایجاد یک پرتره کم کنتراست یا با کنتراست زیاد استفاده کنید.

راه حل شماره 2 – آموزش عکاسی در حالت منوآل

جایگزینی برای استفاده از ISO خودکار، عکاسی در حالت تنظیمات دستی دوربین است. یعنی دیافراگم، سرعت شاتر و ISO را خودتان تنظیم کنید. سپس از نورسنج داخلی دوربین برای بررسی نوردهی استفاده می‌کنید.

نمایشگر متر خطی از اعداد را در منظره یاب نشان می دهد. به طور کلی از -2 تا صفر تا +2 شماره گذاری شده است. هنگامی که فلش روی صفر است، عکس شما به درستی نوردهی شده است. اگر عددی منفی باشد، با این تعداد استاپ، نوردهی کمتر یا آندر اکسپوژر خواهید داشت، اگر عدد مثبت باشد، نوردهی بیش از حد یا اور اکسپوژر است.

این اثر مانند استفاده از ISO خودکار با جبران نوردهی است. اما اکنون، تمام تنظیمات نوردهی خود را به صورت دستی تغییر می دهید. این به شما انعطاف پذیری بیشتری در گرفتن عکس های مورد نظرتان می دهد.

نتیجه:

امیدواریم همه چیز در مورد عکاسی با تنظیمات دستی دوربین را آموخته باشید. می دانم که عکاسی با تنظیمات دستی کار ترسناکی به نظر می رسد، اما استفاده از ایزو خودکار نوردهی مناسب را تضمین می کند.

این بدان معنی است که شما آزاد هستید که روی ترکیب بندی و تنظیمات مهم دوربین تمرکز کنید. دیافراگم و سرعت شار. و اگر تصاویر شما خیلی تاریک یا روشن می شوند، می توانید با استفاده از جبران نوردهی استفاده کنید، یا با تنظیمات کاملا دستی عکاسی کنید.

ممکن است مانند حرکت به سرزمینی ناشناخته باشد. اما با تمرین می توانید در کمترین زمان ممکن با تنظیمات دستی دوربین، عکاسی کنید. مقاله تنظیمات دوربین در عکاسی سفر می تواند به شما کمک کند.

منبع: expertphotography.com